تقریباً برای تمام کسانی که نوازندگی میکنند پیش آمده که با دیگر دوستان نوازنده خود دور هم جمع شده اند و خواسته اند که قطعه ای را با هم اجرا کنند . تک تک اعضا به آن قطعه خاص کاملاً آشنایی دارند و به تنهایی آنرا خوب اجرا می کنند . ولی هنگامی که می خواهند گروه نوازی کنند به مشکل می خورند و این در حالیست که همگی به تنهایی نوازندگان خوبی هستند. ایراد در کجاست ؟ مشکل در اینجاست که شانس تمرین گروهی خیلی کم پیش می آید...
در موسیقی سیستمی وجود دارد که میتوان بر آن اساس جنسهای مختلف صدا (زنان و مردان) را در موسیقی کلاسیک و خوانندگی در اپرا طبقه بندی نمود و همچنین بر آن اساس شیوه های خواندن در سالنهای اپرا و تالارهای اجرا، رنگ و حجم صدا (آنهم بدون استفاده از ابزار مصنوعی و تقویت کننده) را طبقه بندی کرد این سیستم ابزاریست...
اضطراب در اجرا در بیشتر موارد به صورت ناخودآگاه برای نوازندگان بوجود می آید. فرض کنید در هنگام اجرا ناگهان فکر و تمرکزتان معطوف به شخصی می شود که در ردیف جلویی پای خود را در هنگام اجرای شما به زمین می کوبد، ناگهان ترس از اینکه نت ها در ضرب و زمان مشخص اجرا نکنید، وجود شما را فرا می گیرد. ناگهان صدای صحبت کردن تعدادی از اشخاصی که در صحنه حضور دارند، باعث میشود که شما از خود این سوال را بکنید، که آیا کراواتم ر به درستی گره نزده ام؟
میکروفونها در گیرایی صداهای دور و نزدیک متفاوت هستند. میکروفونی که برای ضبط صدای مجلس به کار می رود، باید گیرایی بالایی داشته باشد و صداهای دور را بهتر بگیرد. چنین میکروفونی صداهای دور را با همهمه کمتر و با صدای بلندتر ضبط می کند. استفاده از میکروفونهای استاتیک نیز این حسن را دارد که صدا را طبیعی تر از میکروفونهای دینامیک، ضبط می کنند. میکروفون یقه ای در خانواده میکروفونهای استاتیک است و به همین خاطر در همه وسایلی که سر خود صدا را ضبط می کنند از این میکروفون استفاده شده است...