موسیقی سیاهان آمریکایی است که ابتدا به سال 1912 در اورلئان جدید جنوب ایالات متحده آمریکا به وجود آمد و بعد از جنگ بین الملل در سراسر آمریکا و اروپا بسط یافت . در پیدایش لفظ Jazz بین موسیقی شناسان اختلاف نظر است بعضی آن را به معنای تحریک کردن exciter که در زبان سیاهان به این لفظ خوانده می شود می داند و عده ای ریشه آن را در نام چند تن از نوازندگان و خوانندگان سیاه مانند جس Jess ، جاسبو Jasbo و چارلز که به طور مخفف Chas گفته می شود می جویند و آنها در سال 1912 در نخستین ارکسترهای جاز شرکت داشتند .

مهمترین نوازندگان سیاه که در تحول موسیقی جاز نقش بزرگی داشتند کینگ الیور King Oliver و لویس آرمسترونگ L.Armstrong نوزندگان ترومپت بودند و آنها شیوه Hut را در موسیقی جاز معمول کردند . دوک الینگتون Duke Ellington رهبر دسته جاز، فاتس والر Fats Waller پیانیست و لیونل هامپتون Lionel Hampton نوازنده باتری جاز نیز در ردیف پیشوایان موسیقی جاز محسوب می شوند . موسیقی جاز به زودی بین سفیدپوستان نیز معمول شد و نخستین دسته جاز سفیدپوستان به نام دیکسی لاند DixieilND در اواخر سال 1912 به وجود آمد و آنها برای نخستین بار نام جاز Jazz را به صورتی که امروز معمول است به کار بردند .

بعد از جنگ 19187 موسیقی جاز در موسیقی کلاسیک هم نفوذ کرد ، چنان که استراوینسکی در «سرگذشت سرباز» ، راول در «کودک و نفرین جادوگر» ، میلو در «آفرینش جهان» و هونگر در کنسرتوی پیانو از ریتم موسیقی جاز استفاده کردند . با این حال موسیقی جاز نتوانست اثر فوق العاده ای در موسیقی کلاسیک بگذارد و تحولی در آن ایجاد کند زیرا آن هدف عالی که در آثار آهنگسازان بزرگ می توان یافت در موسیقی جاز که بسیار سبک و بی مایه است وجود ندارد . پایه موسیقی جاز روی نواهایی است که سیاهان آمریکایی برای بیان احساسات خود می سرودند و آنها را بلوز Bluse می گفتند . به علاوه یکی از عوامل مهم جاز ریتم مهیج و منقطع Syncope است . موسیقی جاز اصولاً همراه رقص است و وزن رقص های سیاهان در آن تأثیر زیاد کرده است . درارکستر جاز سازهای ضربی و سازهای بادی مسی بیش از سازهای زهی اهمیت دارند . اصولاً سازهایی که در یک ارکستر جاز به کار می رود ترمپت ، ترمبن ، کلارینت ، ساکسفون ، پیانو ، بانجو Banjo ، گیتار ، کنترباس و باتری سازهای ضربی است . به علاوه آواز غالباً به عنوان سولیست در موسیقی جاز شرکت دارد . اکثر آهنگسازان آمریکایی در آثار خود از شیوه موسیقی جاز استفاده کردند .
در همان هنگام که شونبرگ و استراوینسکی سرگرم دگرگون ساختن زبان موسیقائی اروپا بودند، سبک موسیقائی نوئی که جاز نام گرفت در آمریکا نشو و نما می‌کرد (۱). این موسیقی، آفریدهٔ نوازندگانی - اغلب از سیاهان آمریکا - بود که در خیابان‌ها، بارها، محله‌‌های پست و سالن‌های رقص نیو اورلئان (New Orleans) و دیگر شهرهای جنوبی‌ ایالات‌متحد به اجراء می‌پرداختند. جاز را می‌توان به‌طور عامل به‌عنوان گونه‌ای از موسیقی که ریشه در بداهه‌پردازی دارد و ریتم سنکوپ‌دار، ضرب یکنواخت و رنگ‌آمیزی و تکنیک‌های خاص اجرائی از ویژگی‌های آن است، توصیف کرد. گرچه اصطلاح جاز از ۱۹۱۷ رواج یافت، اما به احتمالی اینگونه موسیقی از ۱۹۰۰ موجود بوده است. از آنجا که این موسیقی نو فقط به شکل اجرائی و بدون نت‌نگاری وجود داشته است، زمان پیدایش و کیفیت آثار اولیهٔ آن به‌درستی بر ما آشکار نیست. گروه‌ دیکسیلند (Dixieland) علاوه بر این، پیش از ۱۹۲۳ آثار ضبط شدهٔ جاز بسیار اندک بودند و از نخستین آثار جاز که گروه‌های نوازندهٔ دیکسیلند (Dixieland) آفریننده‌اش بودند تا ۱۹۱۷ هیچ‌چیز ضبط نشده است. جاز از همان آغاز پیدایش، گستره‌ای متنوع و غنی از سبک‌های وابسته مانند سبک‌های نیو اورلئان (یا دیکسیلند)، سوئینگ (Swing)، بیباپ (bebop)، کول، (cool)، جاز آزاد (free Jazz)، و جاز راک (Jazz rock) را در دامان خود پروراند. جاز چهره‌های برجسته‌ای مانند لوئی آرمسترانگ (Louis Armstrong)، دوک الینگتن (Duke Ellington)، بنی گودمن (Benny Goodman)، چارلی‌پارکر (Charlie Parker) و جان‌کالترین (Jahn Coltrane) را پدید آورد. دامنهٔ نفوذ و تأثیر جاز عظیم و جهانی بود و نه فقط بر بسیاری از انواع موسیقی مردم‌پسند که بر آهنگسازانی همچون موریس راول، داریو می‌یو و آرون کوپلند نیز تأثیر گذاشت. (۱) . Smithsonian Collection of Classc Jaz؛ گلچینی عالی از آثار ضبط‌شدهٔ جاز است که توسط بنیاد اسمیتسونی فراهم آمده است. - جاز در جامعه: دنیای جاز، از همان اوان پیدایش در آغاز سدهٔ بیستم، شاهد دگرگونی‌های بسیار بوده است. کانون این موسیقی از نظر جغرافیائی از نیواورلئان به شیکاگو، کانزاس و نیویورک تغییر مکان داده است. امروزه به دشواری می‌توان از کانونی برای جاز سخن به میان آورد، زیرا آثار اصیل جاز در سراسر جهان از پاریس تا توکیو شنیده می‌شود. نقش جاز دستخوش دگرگونی شده است؛ جاز مدت زمانی دراز در اساس موسیقی رقص بود، اما پس از دههٔ ۱۹۴۰ سبک‌های متعدد تازه‌ای با مقصودهای شنیداری در آن پدید آمدند. امروزه جاز را چه در تالارهای کنسرت و چه در تفریحگاه‌های همگانی می‌توان شنید. تصور جامعه نیز از جاز دگرگون‌ شده است. جاز نخست، به سبب تکیه بر مضامین جنسی سرزنش می‌شد اما دیگر سال‌ها است که اعتبار و منزلت یافته است. از دههٔ ۱۹۶۰ به این سو، موسیقی جاز حتی در نمازخانه‌های آمریکا نیز راه یافت.
ریشه‌های سبکی : بلوز, فولک, مارش, رگ تایم.

ریشه‌های فرهنگی : اوایل دهه ۱۹۱۰، نواورلین.

سازهای موسیقی : ساکسیفون, ترومپت, ترومبون, باس گیتار, کلارینت, فلوت, پیانو, گیتار, کنترباس, توبا, درامز, خواننده, وایبرافون, بانجو.

محبوبیت عمومی : ۱۹۲۰ – ۱۹۷۰ میلادی.

مشتق‌ها : راک ان رول, ریتم اند بلوز, رگه, کراتوراک, دی ان بی.

وینتون مارسالیس ترومپت نواز چیره‌دست آمریکایی و برنده جایزه پولیتزر در باره جاز می‌گوید: “جاز ابداع سیاه‌هاست. جاز بازگوکنندهٔ خیلی چیزهای عمیق روحی است و نه تنها دربارهٔ ما سیاه‌ها و نحوهٔ نگاه ما به مسائل است بلکه دربارهٔ اصل معنی زندگی مردم‌سالارانهٔ امروزی هم است. جاز همان شرافت نژاد سیاه است که به صورت صدا درآمده‌است. در این سبک از موسیقی همه چیز را می‌شود دید، چه ناگفته‌گذاشتن‌ها، چه نفوذ کردن‌ها، چه پیچیده‌بودن‌ها، و چه مستور ماندن‌ها همه را می‌شود در این سبک دید. تا جاییکه من می‌دانم نواختن جاز از همهٔ سبک‌ها سخت‌تر است. جاز بهترین تفسیر احساسات شخصی در تاریخ موسیقی غربی است.”
سبک‌ها: جاز خود به سبک‌های فرعی زیادی تقسیم می‌شود که برخی از آن‌ها عبارت‌اند از: دیکسی‌لند- بیگ‌بند یا سوینگ- بی‌باپ- کول جز- فری جز- جاز برزیلی- سالسا جز- فیوژن- سول جز- اسید جز- سموث جز- مدال جز- آوانگارد جز-